Week 4 - Taupo t/m Wellington

Hee liefjes,

Hier het verslag van week 4. De tijd gaat zo snel.. Het voelt helemaal niet alsod ik al zo lang op reis ben!

Vrijdag 27/02
Vandaag moesten we helaas weer de bus in. Het steeds inpakken van al je spullen is soms best vermoeiend, maar agh dat is nou eenmaal het backpackers leventje. In de bus was het een grote reünie. Allemaal mensen die we een paar dagen niet gezien hadden, zagen we weer toen we de bus in liepen. De andere mensen in de bus, vreemdelingen, keken ons wel een beetje vreemd aan toen we uitgebreid naar elkaar gingen gillen en elkaar knuffelden. Maar goed, wij hadden het dus gezellig! We reden naar Taupo en ons hostel was een van de beste hostels waar ik tot nu toe ben geweest. Gezellig, knus en schoon. Ik was vooral blij met de douches, want die hadden geen douchegordijnen (die vind ik namelijk echt verschrikkelijk smerig). We kwamen er halverwege de middag aan en wisten nog niet of het skydiven die middag door zou gaan, omdat het bewolkt was. Maar gelukkig klaarde het op en werden we opgehaald in een limousine. Ik was de enige in het vliegtuig die de 15.000ft jump deed, de rest ging voor lager. Het uitzicht in het vliegtuig was prachtig. De zenuwen begonnen pas te komen toen ik samen met m'n instructeur en de piloot de enigen in het vliegtuig was. Maar wat was het ongelofelijk gaaaaaf! Ik had een vrije val van langer dan een minuut en dat gevoel is echt niet te beschrijven, te vet. Erna ging de parachute open en genoot ik van het uitzicht. Ik mocht ook nog even de parachute besturen. Het was een prachtig gezicht, het meer van Taupo in combinatie met de namiddag zon. Onbeschrijfelijk! 'S avonds deed ik boodschappen, kookte ik pasta (alweeeer) en ging vroeg m'n bed in.

Zaterdag 28/02
Het voelde net alsof ik moest werken, doordat ik om 04;30 moest opstaan.. Maar gelukkig stond er iets veel leukers op het programma, maar wel zwaarder dan werk! 'S ochtends vroeg reden we naar de vulkanen en begonnen we onze tocht. De Tongariro crossing eiste een hoop doorzettingsvermogen. Devil's staircase was vrij pittig, maar ook dat heb ik met de nodige pauzes overleefd. Eenmaal boven aan de top van de vulkaan bleek het het allemaal waard te zijn geweest. Het uitzicht was stunning, for real! Ik heb nog nooit zo'n bijzonder landschap gezien. Het feit dat de zon fel scheen, maakte het uitzicht nog veel mooier. We maakten geweldige foto's en genoten van het uitzicht onder het genot van onze lunch. Vervolgens begon het afdalen. We dachten dat dat veel makkelijker zou zijn dan het klimmen, maar het tegendeel bleek. Op het eerste gedeelte lagen alleen maar losse stenen en zand. Ook was het bizar steil, wat ervoor zorgden dat we om de haverklap uitgleden. Maar het leidde ons wel tot prachtige meren. Zeven uur later stonden we aan de andere kant van de vulkaan. Toen we terugkwamen, was ik toe aan een douche en een paar uurtjes slapen. Toen ik wakker werd, kookten we en skypte ik nog even met opa en oma. Heeel leuk om jullie weer gezien en gesproken te hebben. 'S avonds dronken we nog wat en dansten we onze spierpijn eruit in de gezellige bar.


Zondag 01/03
Zoals we verwacht hadden, werden we allemaal wakker met spierpijn. Het stapelbed afklimmen was dan ook een hele uitdaging. Maar toen het eindelijk gelukt was, begon m'n skype-uurtje. Eerst met papa en Rebecca en daarna met Colette die me over een paar weekjes samen met Arthur komt opzoeken. Hartstikke leuk!! Na een rustig ontbijt en een uitgebreide douche was het tijd om een hele hoop dingen te gaan regelen. Marije en ik moesten de hutten boeken waar we tijdens de Abel Tasman Coast Track 's nachts zouden verblijven. We belden het kantoor van de Kiwi Experience en regelden een hoop. Halverwege de middag waren we klaar met regelen en konden we gaan genieten van onze vrije dag. We liepen naar het strand en genoten van het echte 'vakantiegevoel'. Daar hoorde zwemmen in het meer van Taupo natuurlijk ook bij. Aan het eind van de middag maakten Marije en ik nog even een wandeling en gingen toen terug om te koken. Een kamergenoot ging 's avonds wat op het strand drinken met een Nederlandse gozer die ze had ontmoet en vroeg of we meegingen. Barry ging lekker in bed liggen, maar Marije en ik besloten om even langs te gaan. Het was zeker gezellig, maar ik ging vrij vroeg terug naar het hostel, omdat ik gesloopt was!

Maandag 02/03
Helaas moesten we het leuke Taupo weer verlaten. De bestemming van vandaag was Rivervalley. Toen we de bus in stapten, begonnen er twee Nederlandse gasten als mongolen goedemorgen te roepen. Een van hen was die knul van het strand van de avond ervoor. Hij was toch iets normaler zonder z'n beste vriend.. Onderweg hadden we allerlei stops, maakten we wandelingen, deden boodschappen en lunchten. Rivervalley is niet eens een dorpje, het is een huis aan een rivier en alleen mensen van de Kiwi Experience verbleven daar. We kwamen rond etenstijd aan en verbaasden ons over de slaapkamers. De kamers hadden niet voor niets de naam 'orgie-kamers'.. Acht matrasjes op een rijtje zowel boven als onder. De twee enorme kamers werden gescheiden door een laag muurtje waar we zo over heen konden kijken, dus eigenlijk was het gewoon een 32-persoons kamer. Gelukkig had ik twee bedden, waardoor ik nergens last van had! We maakten eten en namen erna nog een duik in de rivier. Verschrikkelijk koud, maar wel verfrissend. Erna lekker een warme douche, nog wat gepraat aan tafel en erna was het weer bedtijd.


Dinsdag 03/03
We hadden de hele ochtend voor onszelf, waardoor het een relaxte ochtend was. We pakten onze spullen, checkten uit, aten ontbijt en namen nog een duik in de rivier waar we ook meteen ons haar wasten. Een natuurlijke douche noemen we het maar. Rond het middaguur vertrokken we naar Wellington. Onderweg hadden we nog een paar stops, maar we reden voornamelijk door naar Wellington. We werden helaas niet afgezet bij ons hostel, dus moesten we zelf maar zien te vinden waar het was, met al die bagage. Gelukkig lukte dat prima en het hostel was top! We deden boodschappen, maakten avondeten en draaiden een wasje. Kort dagje, weinig beleefd, maar wel goed voor m'n budget!


Woensdag 04/03
Een dag in de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington. Na een relaxt ontbijt zijn we als eerste naar het gratis museum gegaan. Er was veel te zien, maar het meeste was hetzelfde als in het museum in Auckland. Ik besloot om wat door de stad te gaan lopen, want het museum had ik wel gezien. Ik kocht een Nieuw-Zeelandse simkaart voor een topdeal. Na een lunch in het hostel gingen Marije en ik op zoek naar spullen die we nodig zouden hebben tijdens de Abel Tasman Coast Track. We kochten een gasstel, gas en een pan. Dat was overigens een dolle boel in die winkel. Allebei hadden we geen enkele ervaring met dit soort dingen, dus dat was nog al wat. De medewerkers lachten zich suf om ons. Maar goed, er moesten ook boodschappen gedaan worden. Dat duurde wel even, want we moesten eten voor vijf dagen inslaan. Na zes keer alles nagelopen te hebben, vonden we dat we wel genoeg hadden. We boekten onze transfers naar het National Park en toen waren we volledig voorbereid. Het enige probleem was dat Marije haar knie nog steeds aardig pijn deed, al sinds de Tongariro Crossing. Ze wilde toch wel even graag langs de dokter gaan om het te laten checken, dus dat deden we. Overigens was het vervoer naar het Medical Centre al een heel avontuur. Buschauffeurs die maar wat zeggen, geen overzicht van haltes en ga zo maar door. Uiteindelijk hebben we het gevonden en gaf de dokter Marije sterke ibuprofen. Het moest allemaal wel goed komen. Toevallig zat er tegenover het Medical Centre een Mc Donalds en was het etenstijd, dus aten we een keer geen rijst of pasta maar een lekkere burger. Verder hadden we een rustig avondje waarop we ook weer moesten inpakken. Ik heb helaas niet veel van Wellington kunnen zien, door de enorm drukke dag, maar agh.. Het is niet anders!

Het was weer ern heel interessante week met ongelofelijke dingen. Hoogtepunten waren de Tongariro Crossing en natuurlijk het Skydiven!

Dikke kus en tot snel!