Week 5 - Abel Tasman National Park

Hee allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden sinds ik iets geupload hebt, maar sommige dagen waren heel druk. Maar gelukkig heb ik nu weer even tijd om een nieuw verslag erop te zetten.

Donderdag 05/03
Een volledige reünie vond plaats toen we de bus in gingen, wat een gezelligheid. De bus bracht ons naar de Ferry die ons van het Noordereiland naar het Zuidereiland bracht. Het duurde zo'n 3,5 uur. Grappig feitje: de Interislander Ferry is gebouwd in Krimpen aan den IJssel. Die vaart moest dan zeker veilig verlopen. Op het Zuidereiland stapten we weer op de bus en hadden we nog een lange weg te gaan naar Kaiteriteri. We stopten voor een supermarktstop en zaten de rest van de middag in de bus. Eenmaal in Kaiteriteri aangekomen, snelde iedereen naar het strand. Nog even snel een duik in de zee voordat het donker werd. Omdat het de laatste avond van Team Holland was (Barry, Marije en ik) kookten we gezamenlijk en voor ons dien uitgebreid. Wraps met kip, avocado, paprika, tomaten, crème fraiche en lekkere saus. Wat hebben ee zitten smullen, eindelijk weer een lekkere maaltijd en wat anders dan rijst of pasta. 'S avonds deden we mee aan de pubquiz, die we overigens zwaar verloren.. Erna nog wat drankjes gedronken op het terras en toen zijn we lekker naar bed gegaan.


Vrijdag 06/03
Vandaag ben ik precies een maand op reis. Jeetje, wat gaat de tijd snel! We werden wakker met regen. En niet zo'n klein beetje ook.. Tot nu toe hebben we bijna elke dag perfect weer gehad. Als ik daar niets over zeg is het dus gewoon 20/25 graden, strakblauw of een paar kleine wolkjes en regent het niet. Maar deze ochtend stormde het gewoon! Maar gelukkig klaarde het aan het eind van de ochtend op, want Marije en ik zouden vandaag aan onze vijfdaagse wandeltocht door het Abel Tasman National Park beginnen. Nadat we alles zo logisch mogelijk hadden ingepakt en onze overige spullen in het hostel hadden gelaten, begon het avontuur. We namen de bus naar Motueka en daar wachhten we 3uur op de volgende bus. Die bracht ons naar het einde van de route, Wanai Bay, en vanaf daar moesten we het zelf doen. Volgens het bordje was het maar anderhalf uur lopen naar de hut waar we onze eerste nacht zouden doorbrengen. Een groot gedeelte was bergopwaarts, maar daar zijn we inmiddels op getraind. Met dank aan de Tongariro Crossing. Het laatste half uurtje was bergafwaarts en dat liep erg relaxt, ondanks dat we ieder zo'n 10kg aan eten/drinken/kleding/slaapzak op ons rug droegen. Het uitzicht vanaf de top van de berg was prachtig, maar we moesten snel door omdat we voor het donker binnen wilden zijn. Na de anderhalf uur gelopen te hebben, waren we om 20;00 binnen. Snel eten maken voordat het donker werd! Marije en ik gebruikten het gasstel en de pan die we in Wellington gekocht hadden. We aten, zoals bijna altijd, pasta. Dit keer wel met courgette en paprika (jaja ook ik heb netjes die smerige paprika opgegeten). Terwijl we bezig waren met koken kwamen er allerlei soorten kippen/vogels uit hun holletjes gekropen. Het was inmiddels donker en ze gingen op pad. Of het kiwi's waren, geen idee. Ze leken er wel enorm op! Nadat we de spullen hebben afgewassen, gingen we lekker in bed liggen. Morgen wordt een pittige dag!


Zaterdag 07/03
We hadden geen wekker gezet, omdat we dachten dat we wel van het licht zouden wakker worden. We sliepen namelijk met ons hoofd bij het raam. Maar dat stoorde ons niet, want we werden om 9uur wakker, terwijl het toch wel eerder licht werd dan dat. We ontbeten, pakten onze spullen in en gingen er vandoor. Zodra we buiten waren begon het te regenen. Getsie, hebben wij weer. Maar we zijn Nederlanders en dat dus als geen ander gewend. We gingen gewoon door, ondanks de storm die als een gek tekeer ging. Na 2,5 uur gelopen te hebben kwamen we bij een schuilplaats aan. We maakten noodles en relaxten er een behoorlijk lange tijd. Het had namelijk nog geen nut om door te lopen, want het laatste gedeelte van de tocht moesten we een rivier oversteken en dit was alleen mogelijk bij eb. We vertrokken rond half vier en het begon meteen weer te regenen. Na een kwartiertje klaarde het op. We stopten even om onze regenjassen uit te doen, maar zodra die opgeborgen waren, begon het alweer te regenen.. We liepen nog twee bergen over en toen zagen we in de verte de volgende hut! Het enige wat ons nog restte was het oversteken van de rivier. Het was de perfecte tijd, maar de rivier was nog steeds best diep. We trokken onze schoenen uit en gingen ervoor. Er stond een aardige wind en ook de stroming was best heftig. Daarom staken we hand in hand de rivier over. Het water kwam tot boven onze knieën. We hoopten dat het niet nog dieper zou worden, want dan zou de onderkant van de backpack nat worden. Gelukkig werd het niet dieper en bereikten we zonder echte problemen de overkant. Onze voeten deden wel enorm pijn van al die schelpjes waar we overheen gelopen waren, maar we hadden het overleefd. We maakten onze bedden klaar en kookten pasta. De overige courgette en paprika gingen er ook in. De maaltijd smaakte na zo'n zware dag erg goed! Vermoeid gingen we op bed zitten, schreven nog wat verhalen, luisterde wat muziek en toen was het heeeel vroeg al tijd om naar bed te gaan!


Zondag 08/03
De meeste mensen in de hut gingen vroeg op, omdat ze de rivier moesten oversteken. Rond 7uur was bijna iedereen al onderweg. Maar omdat wij de route andersom deden, hadden wij het 'rivierprobleem' de middag ervoor al gehad. Rond half 10 vertrokken Marije en ik met twee andere jongens vanuit de hut. Er stond een wandeltocht van 4uur voor de boeg. De eerste twee uren gingen soepeltjes. We waren gezellig aan het praten, waardoor de tijd snel ging. We kwamen uit op een prachtig strand en besloten dat we daar een pauze zouden houden. We aten onze lunch, zwommen in de zee, lagen in het zand en genoten van het uitzicht. Maar erna moesten we weer aan de bak. De tweede helft van de wandeltocht was zwaar. De benen waren moe, het was warm en de backpack deed pijn. Maar na twee hele lange uren, hebben we het gehaald en kwamen we redelijk vroeg aan in Bark Bay. De hut lag een paar meter van het strand af, echt een toplocatie! Marije en ik hebben nog een uurtje op het strand liggen slapen en zijn toen teruggegaan naar de hut waar we meteen pasta gingen maken. Dit keer voegde we wat tonijn toe aan onze pasta en dat smaakte naar meer. Maar dat hadden we niet meer.. Rond 9uur lag iedereen op z'n matrasje en was het weer tijd om naar dromenland te gaan.


Maandag 09/03
Het nadeel van op een kamer slapen met dertien anderen, is dat je gegarandeerd eerder wakker wordt dan dat je wilt. Iedereen vertrok rond verschillende tijdstippen en dat maakte het niet makkelijk om lekker te slapen. Vooral omdat de vrouw naast me de hele nacht lag te snotteren en haar neus aan het snuiten was. Maar goed, ook dat hebben we overleefd. Vandaag liepen we van Bark Bay naar Anchorage. We liepen net iets meer dan twee uur en kwamen toen uit bij een prachtig strandje, waar vandaan we de hut waar we die nacht zouden verblijven al konden zien. Vanaf dat punt hadden we twee opties: De lange route nemen wanneer we wilden of de korte route nemen tijdens eb. Maar de tweede optie zou wel betekenen dat we minstens tot een uur of 4 moesten wachten en het was pas half 1. We lunchten op dit prachtige strandje, relaxte in de zon, lazen in onze boeken en besloten toen om te wachten tot eb. We lagen eigenlijk wel lekker en onze benen hadden het na al die wandeltochten ook wel een beetje gehad. We staken met eb de rivier over en waren prima op tijd bij de Anchorage hut. Weer een prachtige locatie om te verblijven. Midden op het strand, waardoor we een ongelofelijk uitzicht hadden. We sliepen hier maar met 8 personen op een kamer, dus dat maakte het nog veel aangenamer. We aten heel verrassend weer pasta en dat was eigenlijk niet genoeg, maar we moesten het ermee doen. De rest van de avond hebben we lekker op bed gelegen en uitgerust.


Dinsdag 10/03
We twijfelden heel erg of we dat laatste stuk nog wel gingen lopen. We konden ook een watertaxi nemen naar ons eindpunt, maar uiteindelijk besloten we om het toch gewoon te proberen. Niet veel later hadden we daar spijt van. Het eerste stuk was enorm steil en daar hadden we gewoon echt geen puf meer voor na vier dagen lopen. De tocht vandaag zou vier uur duren en veel meer steile stukken konden we niet meer aan. Gelukkig bleek het afdalende stuk vele malen langer en makkelijker te zijn. In een stevig tempo liepen we door en we kwamen erachter dat het niet zo ver meer was. We hadden twee keer een korte break om een muesli reep te eten en kwamen er daarna achter dat het nog maar 55 minuten lopen was naar het eindpunt. De feeststemming kwam er bij ons goed in te zitten en bleven maar doorlopen. We waren zo blij toen we er eindelijk waren! We ploften neer bij een café en genoten er van een uitgebreide lunch, want dat hadden we wel verdiend. Achteraf gezien hebben we het misschien een beetje onderschat.. De meeste mensen liepen op echte wandelschoenen en wij deden het op onze simpele sneakers, ongetraind vijf dagen.. Maar goed, we kunnen trots zijn op onszelf! We pakten de bus terug naar ons hostel, hadden fish and chips als avondeten en praatten nog wat met nieuwe mensen. Onze vaste groep was helaas al vertrokken, dus het was weer tijd om nieuwe mensen te ontmoeten!


Het was een heel bijzondere week. Marije en ik hebben het echte backpackers avontuur beleefd en we zijn heel trots op onszelf dat we het gedaan hebben.

Dikke kus uit Nieuw-Zeeland,

Laura